lunes, 1 de septiembre de 2014

Raid Itera Gales. Cronica 1.0

Después de llevar un montón de tiempo sin escribir en este blog, pienso que la experiencia que hemos disfrutado en Gales con el Raid itera merece ser contada. Si no escribo mucho en el blog es porque ya hay demasiadas historias de deporte más interesantes y de mejores deportistas que yo por ahí, para saturar a los lectores (amigos y conocidos). Pero esta vez la experiencia creo que lo merece, por inusual y porque seguro que a la gente del mundillo que me conoce y que no tiene la suerte de poder disfrutar de una experiencia así, igual le interesa, aunque sea por curiosidad y porque seguramente esté pensando en asumir un reto así, en el que tantas dudas te pueden asaltar.
Vamos allá!
Al finalizar la temporada pasada y ver el progreso de la gente del club, al ver tanta gente nueva con ganas, buena preparación y buenos resultados después de una buena experiencia en el raid de Aveyron, pensamos que era el momento de intentar afrontar un raid de series mundiales. Después de reunirnos se decidió hacer un equipo para correr en Arán y otro que acudiera a Gales en el que inicialmente íbamos a participar Balseiro, Felipe, Paula y yo. Empezamos a trabajar y a entrenar para esta carrera, a reunir los apoyos necesarios y empezar a centrarse un poco para prepararlo todo, pero el deporte tienen imprevistos con los que no cuentas y las cosas no salieron como pensábamos. Balseiro empezó a tener problemas en una rodilla y después de hacerse las pruebas médicas descubrió que tenía el menisco de su rodilla roto además de una fuerte contusión en la rodilla debida a la carga encima de la rodilla que requiere una operación quirúrjica. Después de barajar todas las posibilidades decidió dejar el proyecto como corredor, ya que no veía la rodilla con garantías, pero como compañero de equipo no lo abandonó y nos ayudó en todo momento tanto con el material, organización de viaje y sobre todo estando pendiente en todo momento de lo necesario para correr, más incluso que si fuera él. Tocaba buscar sustituto. Después de pensarlo entre todos, queríamos correr con alguien de la máxima confianza y que tuviera ganas y después de hablar con algún compañero el que asumiría el reto sería Tono Abal. Ya corrió con nosotros en dos raids de liga gallega y forma parte del club Gallaecia, un corredor con un potencial físico tremendo y que nos dejó muy buenas sensaciones en estas carreras a nivel personal y como compañero. Lo que más nos gustó fue la rápida respuesta, las ganas de ir y la ilusión con lo que lo cogió. Es una motivación para todos correr con gente con ganas.
Pero aquí no se cerraba el equipo. Nuestro otro equipo que competiría en Arán se encontraba sin componente femenina para correr, y después de consultar mucho para encontrar chica, no lo consiguieron. Como última solución decidimos que fuese Paula, a la que queríamos reservar para Gales. Aunque nada aconsejaba que fuera a este raid, la decisión la tenía ella, que decidió ir por echarle una mano al equipo y por disfrutar de esa experiencia con compañeros con los que le apetecía mucho volver a correr. Y al final, debido a lesión el equipo no pudo acabar la prueba. Decidimos reunirnos para hablar con ella y decidimos entre todos, pero sobre todo ella, que era la que tenía que verse en condiciones de hacer algo todavía más duro en que Arán, con el doble de horas de carrera y en un clima todavía más extremo, que lo mejor era no arriesgarse. pues solo contábamos con un mes y todavía no estaba recuperada de su cuádriceps.
Y ahí entró la 4ª componente del equipo Vero. Vero es una corredora joven,  con un gran potencial, con muy buenos resultados en los últimos dos campeonatos de España y en carreras en Galicia. Además contaba con la experiencia de la carrera que corrió en Abril en Turquía. Las referencias eran muy buenas. Hablamos con ella y su respuesta fue muy rápida. Acogíó el reto con mucha ilusión. Fantástico. Ya tenemos equipo completo y todos motivados a tope con el mismo fin y objetivo. Acabar la carrera y hacerlo lo más dignamente posible. Es una carrera de series mundiales, el nivel será máximo y tenemos poca experiencia. Es la primera vez que corremos todos juntos, y hay muchas cosas que aprender. Así que vamos con muchas ganas pero con los pies en el suelo.
Así que empezamos a entrenar juntos y a preparar todo! Que locura!!
Hacía ya unos 5 años que no participaba en un raid non stop, de tantas horas, tantos días, tanto esfuerzo logístico de preparación previa, y no me refiero al entrenamiento, sino al material, viaje, organización de este material, conseguirlo y en algún caso aprender a utilizar, cosas que piden por temas de seguridad.
El listado de material que tenemos que utilizar en este raid y que la organización nos exige es especialmente largo. Estamos hablando de un raid de 5 días con sus 5 noches. Bicicletas, cascos homologados para kayak, escalada y ciclismo, luces y sus baterías, bastones, zapatillas, palas para kayak, trolleys para transportar kayaks, bolsas de emergencia, comida, y un largo etcétera.
Una vez colocado todo el material para empacar y embolsar, surgen las primeras dudas. ¿Como voy a meter todo esto en dos maletas? ¿Entrarán las bicis? Parecía que nos íbamos de casa para siempre.

Una vez empecado y colocado todo (no sin esfuerzo) de repartido el material entre todos para ajustar los pesos y que no nos cobraran sobrepeso iniciamos nuestro viaje Coruña, Heathrow, Heathrow, Cardiff. 
En Heathrow nos esperaba el señor Simon O´Connor, que es cuñado de Balseiro, que nos acompañó hasta el bus hacia Cardiff, con toda la amabilidad del mundo y que lidió con los conductores de bus para que no nos cobraran sobrepeso por llevar todo aquello. Muchas gracias!!
Una vez en Cardiff, la organización nos vino a buscar a la estación, recogieron nuestras maletas y nos las llevaron a la universidad, donde teníamos nuestras habitaciónes. Mientras fuimos a cenar a donde sería nuestro centro de operaciones en Cardiff, el "príncipe de Gales". Pub-Restaurente galés donde podíamos comer comida decente a un precio bastante bueno y donde servían unas pintas muy bien echadas, de las cuales no abusamos antes de la carrera pero que no nos cortamos después, jejeje. 
Y mientras preparábamos los petates para la carrera, pasaba el tiempo, nuestras tareas eran preparar comida, bolsas de corredor, bolsa de equipo y cajas de bici, que la organización nos transportaría a los puntos de asistencia. Nada más. Ninguna asistencia más. Nosotros nos encontraríamos en las transiciones con estas bolsas y cajas. Tal y como las dejamos. No hay asistencia externa. Estamos hablando de una carrera Non-Stop de 650 kilómetros donde prácticamente no dormiremos en 5 días y 5 noches completas, sin paradas. Nadie nos asistirá, si queremos dormir o cambiarnos o comer comida caliente nos tenemos que buscar la vida. La organización lo único que nos facilitará es café y agua caliente y fría. Gracias a esta agua caliente pudimos comer algo de comida caliente durante estos días, pues llevábamos sobres con comida liofilizada, que nos supieron a gloria, después de tanta barrita, fruto seco y comida de asimilación rápida que llevamos en carrera.
Y entre unas cosas y otras nos plantamos en la prólogo. Se trataba de un recorrido sin orientación en la bahía de Cardiff, donde tendríamos que correr 5 kilómetros, llegar al centro de deportes acuáticos de Cardiff, donde una pista de aguas bravas artificial nos esperaba y otros 5 kilómetros más a pie.
Al tiempo que hiciéramos en esta prueba se le restaría el tiempo del mejor equipo y se multiplicaría por tres. Esa penalización es la que llevaríamos para la carrera.
Decidimos salir a un ritmo fácil, sin machacarse para no salir muy machacado a lo que realmente importaba que eran los 5 días non stop, pues si los primeros nos metían 10 mínutos sería 30 minutos de penalización que en un raid de 5 días no es nada. 
Allá vamos, dan la salida y empezamos al trote. Los equipos que venían de favoritos a la carrera Adidas Terrex, Haflofs Silva, Sweco, salieron a tope y pronto nos sacaron unos 200 metros en el trote hacia las aguas bravas, pero a medida que fuimos calentando las piernas, vimos que así casi sin querer íbamos aumentando el ritmo y pasando equipos, así que se nos calentó la cabeza y empezamos a darle duro, hasta empezar a remontar y llegar a los kayaks con el primer equipo Adidas Terrex. Y ahí fue nuestro primer experiencia de pardillos y el no conocer el idioma. En teoría teníamos que prepararnos dos y salir al kayak hacer el recorrido y los otros dos mientras se preparaban y nos daban el relevo. Pues no, cuando nos disponíamos a salir, nos dicen que aunque vayamos primero dos, los otros dos tienen que estar listos y cambiados. Así que Felipe y Vero que iban en el segundo relevo tuvieron que ponerse a toda prisa los chalecos, cascos, montar las palas mientras una restra de equipos nos adelantaba!! No controlar el idioma de todo tiene estas cosas! Y allá salimos Tono y yo. Después de sortear el circuito no con alguna eventualidad (cerré mal la pala y se me movía), llegamos al final del recorrido. Pero claro nadie nos dijo que había una baliza que picar antes de acabar, o no lo entendimos, así que nos saltamos el sportident donde había que picar la baliza que estaba señalada con un cartel en inglés que decía que había allí un punto de control. Allí descubrimos que en esta carrera no habría balizas, esos cubos de color blanco y naranja que sirven para marcar los puntos de control en las carreras de orientación. En esta carrera solo habría sport-ident colgado de un cable de acero remachado, lo que haría difícil encontrar los puntos de control en la niebla, aunque eso lo contaré más adelante. Después de retroceder picar la baliza, que nos adelantara algún equipo más y dar el relevo a Felipe y Vero, estos completaron el recorrido de kayak, así que una vez todos fuera del agua y ya con la tensión de competir, empezamos a darle a tope hasta el final, consiguiendo adelantar a varios equipos y terminar sextos de la prólogo a unos 4-5 minutos de los primeros. Pese a las pardilladas no estuvo nada mal. Nos fuimos contentos, pensando que podríamos hacer el prólogo con los de delante de todo, pero también éramos conscientes de que una posición de disputar el raid no era real, pues el terreno, la tecnicidad del raid no tendría nada que ver, con ese mini duatlón de 50 minutos y que nuestra carrera empezaba dos días después, además de que los equipos expertos dominan todos los factores mucho mejor que nosotros y la experiencia en este deporte no es un grado, son seis o siete.
Bueno, llevo un rato largo escribiendo y veo que ya he puesto un tremendo tocho. Como ya se que por si ya es algo aburrido, no voy a escribir más por hoy, publico esto y seguiremos mañana o pasado con el resto de la carrera. Menudo tocho! Váis a acabar del Raid Itera hasta los... jejeje



martes, 10 de julio de 2012

24doce y 12 horas de Cariño

Después de mucho tiempo sin colgar nada en mi blog, vamos a darle un poco de actividad a este, y para el que le interese, pues contar las andanzas de un aficionado al deporte al que le gusta mallar o corpiño por ahí adelante en carreras que algunos ven para locos o trastornados por su dureza y duración.
Mis dos últimas experiencias deportivas han tenido que ver con la BTT, esta vez en estado puro, pues una vez te subes en la bici, sabes que vas a acabar, con sueño, hecho polvo para unos días con el culo pelado y dolorido y con alergia al pedal durante unos días...
Para Madrid partimos 5 caimanes Yago, Tereza, Luis, Aitor y el menda. Nos distribuiríamos en 3 equipos, Yago y Tere en 24 horas parejas mixto, el valiente Aitor en 12 solo y Luis y yo en parejas 24 horas.
Dieron la salida a las 12 de la mañana. Decidimos que Luis saliera primero, pues al estar más acostumbrado a las carreras de BTT su colocación en las primeras vueltas seguramente fuera mejor que la mía.
El circuito de las 24doce para mí, es muy divertido y completo. Los primeros kilómetros pican para arriba, se trata de subir una trialera empinada y técnica donde tienes que apretar bien el culo, sobre todo si vas con una 29 de 2x10 velocidades. Los siguientes kilómetros son de descenso por senderines entre los árboles, muy divertida y larga esa bajada, donde cuesta adelantar si encuentras tráfico.
El resto del circuito es más pisteo, aunque por el medio te encuentras algún sendero y también algún repecho en el que prácticamente tienes que meter todo el desarollo.
Decidimos dar 2 vueltas cada uno en cada relevo, cuando me toca salir a mí, rajo la cubierta en la primera vuelta. Es lo que tiene poner estas cubiertas superrodadoras y ligeritas. Son como el papel de fumar, y rajan con el primer canto que coges. Aviso a Luis mientras meto una cámara para que esté preparado para salir y hacemos el cambio. Intento meter otra cubierta que teníamos pero pierde por varios sitios, así que me compro una nueva en la tienda de la carrera y vuelvo a salir.
Durante todo el día van pasando las vueltas, seguimos haciendo relevos de 2 vueltas, y al final de la tarde se nota el calor y los kilómetros en las piernas, a última hora del día vamos más lentos, pero decidimos dar un relevo de 3 vueltas al final del día para que al que le toque parar pueda comer algo que no sea una barrita o un gel y pegarnos una reconfortante y caliente ducha.
Aunque estamos acostumbrados a la larga distancia, el desgaste se nota, pues a relevos tan cortos de entre hora y cuarto y hora y veinte, sales y lo das todo, al final caen 12 horas para cada uno pero a un ritmo muy fuerte.
Los datos al final de la carrera son de casi 20 kms/hora de media y 460 kilómetros recorridos en las 24 horas y alguna vuelta a 25 km/horas de media.
Por la noche, fuimos mucho mejor, el fresquito de la noche nos hizo rendir más, y remontamos un montón de puestos hasta ponernos 6º, puesto que no abandonaríamos hasta el final de la carrera, aunque en algún momento llegamos a ir 5º. Para 36 equipos que había y el nivel que daban, no estuvo nada mal, viendo la poca preparación que pudimos hacer para esta carrera. Por la mañana, ya hechos picadillo decidimos dar las últimas 3 vueltas a relevos de 1 vuelta. El gas ya no daba para hacer 2 vueltas fuerte.
Tereza y Yago hicieron un papelón haciendo 2º en su categoría y peleando la victoria hasta el final, cosa que decidió la ridícula norma de desempatar la vuelta rápida en caso de empate a vueltas, cosa que no entendemos en una carrera de resistencia, donde creemos que lo que tiene que primar es quien completa primero las vueltas.
Aitor 4º puesto, en las mismas condiciones que Tere y Yago, pues desempató la vuelta rápido cuando hizo las mismas vueltas que el 3º, completándolas antes.
En definitva, todos muy contentos, gran fin de semana con mis amigos caimanes, y experiencia para repetir.
El evento, muy bueno, todo muy bien montado, 1000 personas participando y un montaje tremendo que hicieron posible los patrocinadores TREK y WILD WOLF.

Y ahora vamos con las 12 horas de Cariño.
Allí nos fuimos para Cariño Fran Barreiro, Tereza, David y yo. Nuestra intención fue hacer la prueba de 12 horas entre los 4 pasándonoslo bien y sin castigar demasiado el cuerpo (por eso decidimos ir 4 en lugar de 2 o en solo), pues el calendario viene apretado y son muchas carreras en poco tiempo y el entrenamiento no llega para meternos tanta caña.
La carrera estuvo muy bien organizada, pues tuvimos todo lo que necesitábamos. Buena comida (la empanada tremenda), buenos avituallamientos líquidos, el recorrido guapísimo y muy buen ambiente.
Al final te calientas, y das los relevos a tope, esta vez también fueron a 2 vueltas cada uno, menos los 3 últimos que fueron a 1.
Fue una pena que no hubiese más inscritos, pero como dijo el organizador este año es de prueba y para el siguiente la montamos más en serio. La verdad, es que preparados están de sobra, tienen todo lo que hay que tener para hacer una carrera de estas características con garantías.
Otro día cojonudo, en compañía de los amigos y con muy buen ambiente.
Hicimos primeros y últimos en nuestra categoría (único equipo de 4 mixto) y 2º en la general de equipos de 4 por detrás de los Pulpeiros de Mugardos y en dura pugna con el equipo de Cariño y el de nuestros compañeros Caimanes.

A continuación tuvimos que recuperar como mandan los cánones en O Vicedo, nuestro particular paraíso culinario, con unos buenos caldos de la tierra y una buena papatoria.

Hasta la próxima!!


lunes, 31 de octubre de 2011

LOS 111 DE ALCARRACHE


A tierras extremeñas nos fuimos esta vez, yo por segunda vez y mis compañeros Balseiro y Tereza por primera, en compañía de Elena que venía de expectadora y a echarnos una mano.
El raid del Alcarrache siempre tuvo algo especial para mí. La hospitalidad de su gente, la belleza del paisaje, poder correr por debajo de esas encinas y cruzar por cualquier sitio sin rascarte las piernas, los cochinos ibéricos y las dehesas le dan un toque de belleza a un raid con un formato diferente en el que siempre se va a toda mecha.
Allí nos plantamos a las 10 de la mañana del sábado y con 70 kms. por delante junto a otros 110 equipos más procedentes de toda Andalucía, Castilla y León, Madrid y por supuesto Extremadura, con un ambiente impresionante y un montaje espectacular, siempre aderezado por Bote, director de carrera y speaker, la música de Coldplay "viva la vida" de fondo (himno oficial del Raid) y preparados para empezar con las pilas cargadas y con todo a punto. 
Aunque nuestro principal objetivo es divertirnos, en teoría aparecemos en las quinielas junto a otros equipos  para disputar el raid. Equipos como Sherpa Granada (actuales subcampeones de España), Turismo de Priego  (podium de liga española), Raboti Intersport Team, equipo del Brother que ha ganado las dos últimas carreras de liga madrileña que esta vez corre con dos torpedos del Intersport de Huelva y todo el elenco de equipos de Extremadura. 
Se da el pistoletazo de salida y salimos con un score urbano, sin complicación, salvo que en alguna baliza tuvimos que esperar y hacer cola para picar, somos casi 300 personas corriendo, normal que haya colas. 
A continuación cogemos las bicis para meternos 30 kms. todo el recorrido es Score, así que trazamos nuestra estrategia diferente a la de todos los demás, fuimos solos toda la sección por el medio de las dehesas extremeñas, abriendo y cerrando cancelas para que no escaparan los gorrinos, y llegamos a la transición muy bien colocados, habíamos acertado. 
Salimos al trekking de 12 kms. con mapa 1:17000, es un gustazo correr por este terreno, puedes atravesar por donde quieras, marcar un rumbo y seguirlo, correr por debajo de las encinas y a la sombra, pues había 25 grados. Todo nos sale bien y llegamos a la etapa 4 de kayak.
Esta etapa solo la hacen 2 como bien decían en el briefing del viernes. Salimos hacia el embalse Tere y yo después de picar la baliza de inicio sección. Llegamos al embalse y en el punto de inicio y fin de neutralización kayak, nos dicen que tenemos que estar los tres. Toca dar la vuelta, pegarme un sprint para la transición y avisar a Balseiro para que viniera hasta el kayak. Allí nos dicen que tenemos que estar otra vez los 3 para picar inicio de sección así que me toca volver donde los kayaks avisar a Teresa y volver a la transición y empezar de nuevo. En total 11 minutos perdidos....
Continuamos con la sección de 5,5 kms. de kayak. donde recuperamos algo de tiempo, para salir a la última bici de 9 kms. hasta meta yendo a tope.
Esperando a la siguiente etapa nocturna nos dicen que vamos 2º a 26 segundos de los primeros. 
Llega la noche, con un trekking y una bici. El trekking nos salió de maravilla, decidimos trochar en un par de balizas y acertamos redondo, luego en la bici tuvimos un pequeño problema por un cruce que no vimos por la noche y perdimos unos 5 minutos, lo normal en cualquier raid, seguimos apretando y llegamos a meta donde Tereza hizo la tirolina. A dormir y hasta el domingo. 
Nos comunican que estamos 2º, a 4 segundos de los primeros, jejeje. 
Nos despertamos con ganas el domingo, preparados para acabar el raid, pelear y sobre todo divertirnos. Estamos pasando un fin de semana estupendo. 
Sabemos que si queremos disputar la carrera tenemos que salir a tope, son 3 horas, no fallar con la orientación, mantenernos concentrados y no parar de correr en el trekking. 
Salimos en el score urbano, solo 3 kms. con ortofoto, no fallamos, cogemos las bicis saliendo un par de minutos detrás de Turismo de Priego que eran los primeros en ese momento. Todo iba rodado las balizas iban cayendo, y a 5 kilómetros del fin de la sección los encontramos y los pasamos en un cruce, sabiendo que para ganar tenían que sacarnos 12 minutos y en ese momento íbamos delante a tiempo real, o sea, que había que apretar en el trekking para asegurarnos la victoria.
Apretamos a tope, sin parar de correr y picamos todo con orientación perfecta. Cogimos las bicis y ya eran 9 kms. casi todo cuesta abajo hasta meta, con solo dos balizas.
y al llegar a la penúltima, sorpresa!! A Balseiro se le había roto la pulsera del Sport Ident y no podíamos picar la baliza. No dábamos crédito, como podía ser tan mala suerte!! a menos de 15 minutos de acabar, con todo hecho y perder el sport ident. Tiramos para atrás a ver si lo encontrávamos y cuando llevábamos un rato retrocediendo encontramos a un equipo que nos preguntó si habíamos perdido el Sport Ident. Ufff, la mala suerte se tornó en buena. Cogimos el sport ident y tiramos a meta a muerte y los de Turismo de Priego pegados, a menos de un minuto, pero eso sí, sabiendo que o nos quitaban 12 minutos o ya estaba hecho. Llegamos a meta, hicimos un rappel y meta.  
Conseguimos ganar y pasar un fin de semana estupendo en Barcarrota donde siempre nos tratan tan tan bien.
Felicitar a los Sherpa Granada que consiguieron llevarse la Liga Extremeña, pese a dejarse un control de salida del kayak, que si lo hubiesen picado hubiesen sido ellos los segundos poniendo un punto más de tensión a la carrera, y también felicitar a Turismo de Priego, que nos dieron guerra todo el fin de semana. 
Felicitar también al Brother y sus compañeros por el tercer puesto.
Y para cerrar felicitar a mis dos compañeros. Balseiro impresionante, ayudando en la bici a Tere sin perder ritmo y siempre pendiente del estado del equipo. Teresa, que decir, es un regalo tener una mujer así en el equipo, nunca vi una cabeza con tantas ganas y una persona que transmitiera tanta vitalidad. Gracias Gallaecia  Dancing in the night!! que bien nos lo pasamos...
Muchas gracias también para Elena, que estuvo pendiente de nosotros todo el fin de semana, pese a su avanzado estado de embarazo, aguantó todo el fin de semana como una auténtica campeona.

Y ahora a relajarse un poco, tomar unas garimbas y hasta el año que viene... Corto y cierro

lunes, 10 de octubre de 2011

Euskadi Extrem, Botarse o barro

Vamos allá! Aquí os cuento mi experiencia por tierras vascas con mi bicicleta y con mis compañeros Luis, Gafe y Rafa.
Salimos el sábado por la mañana bien temprano 8:30 en la primera etapa. Después de salir un poco retrasados Luis y yo apretamos un poco, pues veíamos un grupo cabecero de unas 30 personas a unos 200 metros de nosotros. Enganchamos con ellos después de darnos el primer apretón de la mañana, para después ir un poco más relajados. El tiempo era nublado y lloviznaba a ratos, el terreno estaba pesado pero se podía rodar más o menos bien. Luego nos quedamos un grupo de 3 hasta el kilómetro 40 y pico, donde Luis se queda un poco y me dice que tire que el prefiere ir un poco más suave. Iba bien de fuerzas y seguí avanzando, una zona más técnica de senda, otra pista ancha, para arriba y para abajo. En el kilómetro 52 me quedé sin bebida, y el próximo avituallamiento estaba en el 60 y pico, pasé un poco de sed, pero engañé al cuerpo con un gel y una barrita. En el 60 compruebo que mi bici hace un ruido atrás cuando tengo que portear, compruebo y llevaba el buje trasero cerrado pero sin apretar. Vuelvo a cerrarlo bien y continúo. Llegamos al avituallamiento, me paro un rato, relleno el bidón, me bebo una coca cola de penalty un poco de fruta y tira. Esta parte es la que mejor me encontré, iba rodando cómodo pero con precaución, pues ya llevaba unos cuantos kilómetros pero el puerto más largo estaba entre el 82 y el 92. Llegué al 82 avituallamiento con un grupo de 5 que fui cogiendo, ya más justito de fuerzas, cogemos de beber y comemos, nos animan diciéndonos que vamos bien entre los 15 primeros, así que como algo rápido y bebo, arranco y a darlo todo en este último puerto, luego ya era todo para abajo. el terreno era pestoso, mucha piedra en la subida que te hacía ir incómodo, pero pude subir las empinadas cuestas montado, eso sí, con el desarrollo 2x10 iba justo justo y eché de menos el molinillo. coronamos entre la niebla y ya para abajo. Pensé que estaba todo hecho, pero se avecinaba la parte más dura de la carrera. Una pista ancha nos llevaba hacia abajo que era un auténtico lodazal. Lodo como cemento. Entre mi rueda delantera y la horquilla, debe haber 2 cms. y el barro me paraba la rueda, tuve que bajarme varias veces a quitar el barro, pues no me giraba la rueda, hasta que me hice con un palo para ir quitando el barro más rápido cada vez que esto me pasaba. Pero no podía avanzar 30 metros seguidos, así que, decidí portear, así por lo menos no tenía la sensación esa de ir empujando, montarme, y frenarme. Me caí un par de veces por las frenadas que me hacía el barro. Me adelantaba la gente y otros estaban como yo, uno con la cadena rota y así fuimos avanzando. Me cogió Luis que venía como pez en el agua (mucho le gusta la lama) entramos en una zona llana y fui pegado a él. Esta zona tampoco ofrecía descanso, era una zona muy pesada de hierba que se hundía con badenes y piedras que no dejaban ir cómodo. En la bajada, con algo de barro, aunque este por lo menos no te paraba se me fue Luis, yo decidí bajar conservando, porque entre las fuerzas que me quedaban y que mi técnica bajando y además con barro no da para más, fui haciendo. Creo que entramos entre los 30 primeros. Pese al tramo final bastante bien. Esperamos por Gafe en meta que entró a 25-30 minutos después de haber tenido problemas con un pinchazo y con las bombonas de CO2.
El domingo sólo salimos Luis y yo, después del barrizal del día anterior, costaba estar animado para salir, pues llovió toda la noche y seguía lloviendo, así que ya sabíamos lo que había. Más barro.
Salimos un puerto de carretera largo, cogí un ritmo cómodo y fui subiendo. Luis enganchó un grupo delante que íbamos viendo, yo decidí ir a mi ritmo con el Andy Slech vasco (como se parecía el tío) pues para mí iban demasiado rápido. Coronamos y entramos en una zona llana de praderío, llena otra vez de barro y lama, se me atascaban las ruedas, pero seguí pedaleando cuando escucho un chasquido. Era un radio roto, ningún impedimento para poder seguir. Luego empezó a fallar el cambio y tenía que empujar casi de muñón para cambiar los piñones, el barro ensució los cables y no iba bien. Luego se me desenganchó la cadena, un eslabón abrió y tuve que parar, quité un par de eslabones y seguí. Vino una bajada y seguí dándole sin problema, pasamos un pueblo y empezamos a subir el segundo puerto. Todo hacía ruído en la bici, me puse de pie en una subida empinada y di un par de pedaladas al aire, volvió a romper la cadena. Volví a tronchar y seguí, el cambio iba mal y la cadena también, al no enganchar bien e ir tan corta iba demasiado forzada, volvió a desenganchar y ya no dio más de sí. kilómetro 28 y ahí se acaba mi periplo vasco.
Me quedo flipao con Luis, como va con el barro. Al final entró de 13 el domingo en una carrera con muchos galgos. El sábado estaba Igor Astarloa, campeón del mundo de ciclismo en carretera hace unos años, que entró detrás nuestra y había alguno del Euskaltel, que cuando le preguntaron si el año que viene volvería, dio una contestación un poco ambigua, jejeje. Algo así, como, non me pillades en outra destas, jejeje.
Lo pasé bien en el fin de semana, fueron unas risas con Luis, Gafe y Rafa, pero durante la carrera disfruté solo en algunos momentos, por el barro y los problemas con la bici. Para el año que viene si la hacen por la misma fecha, me pensaré volver, aunque la organización estuvo bien, mejoraría los marcados, pues me pasé en varios cruces, igual que la mayoría y los trazados, pues creo que los bosques de Euskadi tienen que dar para más.
Es una pena no acabar, pero ya estamos pensando en la siguiente.

lunes, 19 de septiembre de 2011

Pontevedraid e as Cabeceiras do Anllóns

Fin de semana movidito el pasado, sí señor.
Después de haber tenido que renunciar al raid Serranía de Cuenca, decidimos a principios de semana correr en Pontevedra el raid Pontevedraid. Como no tenía pensado correr en Pontevedra estaba inscrito en la ruta ciclista Cabeceiras do Anllóns de Laracha el domingo, una ruta que parecía dura para los 61 kms. que marcaba, pues en el perfil aparecían 1700 metros de ascenso para esos 61 kms. Mi idea era hacer la ruta como actividad de fin de semana y como preparación para el objetivo principal "Euskadi Extrem". Así que pensé en la locura de meterme el raid el sábado y hacer la ruta el domingo, que como tenía la opción B de hacer la mediana de 45 kilómetros o la C de hacer 30 y pico, que era la corta.
Empecemos por el principio. Como mi amigo Balseiro no tenía compañero para correr en Pontevedra le dije que si hacíamos equipo juntos, pues después de estos días compartiendo entrenos me apetecía mucho correr con él y creo que viceversa también.
Como en un principio no teníamos tercer compañero pensamos en ir en aventura y hacer los dos todo el raid. Gonzalo Rabuñal aún estaba convaleciente de su rodilla y Robertinho Chas que en esta ocasión descansaba, pues se había comido los últimos dos raids, nos dijo que lo hiciéramos en aventura como Gallaecia Aventura para sacar puntos para el equipo del club que estaba bien situado en la clasificación de la liga, pero revisándola, aún haciendo un buen resultado no entraríamos en podium de liga y además podríamos perjudicar a algún equipo más del club, que si tenía opciones de hacer dicho podium como al final así fue.
Es por esto que decidimos buscar un tercer componente. Después de pensarlo 15 segundos me acordé de otro colega, más de charlas, risas y garimbas que de entrenos (aunque alguno juntos también lo hemos hecho)
que es el señor Luiggi Lomba, alias "el gafe".
El gafe todavía fue más rápido, tardó en responder a mi pregunta 3 segundos. Así que equipo montado.
La verdad es que nadie daba un duro por nosotros, los comentarios de los colegas no se hacían esperar "vaya 3 moinantes", "facer non o faredes moi ben, pero as risas están asegurados" y comentarios por el estilo herían nuestro orgullo personal y nos motivaban más para seguir adelante en nuestra andadura raidera, jajajajjajajajaja.
 Las chavalas de Gafe y la mía se quedaron en la zona de transición, viviendo la carrera más que nosotros y cortándonos la fruta, dándonos de beber y recordándonos que había que comer. Muchas gracias chicas, habrá que repetir.
Así que, nos plantamos en la salida, score urbano de preguntas, 5 en total, arrancamos y lo hacemos rápido y bien.
Empieza la sección 2 BTT. Primer error gordo de la carrera, 15 minutos perdidos para salir de Pontevedra. Siempre me pasa igual, me resulta difícil identificar las calles en los mapas en 1:25000, nos metimos por donde no era, y a dar vueltas para coger el camino correcto. Al final, tiramos hacia la estación de tren después de que nos indicaran unos viandantes, y cogimos el camino bueno. Decidimos hacer el recorrido al revés en cuanto al orden correlativo de los números. Subir a Serra da Fracha por la zona de carretera y bajar por los caminos que parecían más intransitables para subir y nos salió bien. Pillamos todas las balizas bien, y recuperamos bastante tiempo.
La sección 3 consistía en una bici con orientación específica en el medio, continuar en bici hasta una playa y hacer el kayak.
Llegamos a la orientación específica. Allí nos juntamos con los amigos de Bombeiros y Roc Sport de Viveiro y fuimos picando las balizas todas bien y a la primera. Identíficamos bien las balizas de grados azimut, y tampoco hubo problemas. Íbamos bien y rápido. Al salir en la bici empezaron nuestros problemas. Primero tuvimos que parar un par de minutos a darle aire a una bici porque iba baja y a continuación desllanto la mía.
Como mi bici lleva ruedas de 29 me dispongo a poner la cámara al tubular que me costó abrir, pues el líquido antipinchazos hizo que se rechumiera, y que se quedará todo el neumático adherido, pero al final conseguimos abrirlo meter la cámara y empezar a hinchar.
Lección 1: Nunca lleves la cámara pegada con cinta americana a la tija de la bici. Consecuencias: cámara agujereada y el líquido antipinchazos saliendo por todos lados.
No había más cámaras de 29, así que habría que arreglar estirando una de 26... Sorpresa! válvula ancha, no vale.... La última solución es volver a montar el tubular y darle presión con una bombona de CO2. Hinchamos y arrancamos, pero con otros 15 minutos más perdidos y perdiendo aire. Tuvimos que ir hacia el kayak muy despacio para no caerme de la bici y dejando balizas, pues sabíamos que era un raid de estrategia y nadie picaría todo, pero además, con el tiempo perdido no daba para hacer todas las de la bici así que fuimos para el kayak que puntuaba más y con la rueda así, no quedaba otra.
Hicimos 2 balizas del kayak  y nos fuimos para la transición.
La 4ª sección se componía de una sección que se suele denominar run and bike. Dos corren y uno va en bici, alternándose como cada uno quiera, salimos corriendo fuerte, con ganas y fuerzas para llegar a un punto donde había que tirar con arco y hacer un score de orientación específica sprint. Sin saber como íbamos ni nada (pensábamos que después del tiempo perdido en el pinchazo no estábamos en disputa de nada, sinceramente) miré el mapa y vi que quedaba eso y luego una orientación específica en pontevedra de 10 balizas. El sprint valía como mucho 5 puntos y la urbana 10. O sea, que pensamos que no daba tiempo a hacer todo pues entre hacer las dos cosas y los 6 kms. que quedaban para llegar otra vez a Pontevedra no daba. Eran las 17:30. Así que tiramos con el arco y un churro, sólo pudimos hacer 2 puntos de 6. Decidimos dejar el score y volver, porque la urbana valía 5 puntos más, así que empezamos a correr fuerte otra vez llegamos a Pontevedra e hicimos la urbana completa. Pero la sorpresa fue cuando entramos en meta y vimos que nos sobraba media hora. Había cometido un error de estrategia, nos daba tiempo a hacer también la orientación sprint que eran otros 5 valiosos puntos.
Nos fuimos a duchar, contentos igual. Pasamos un día estupendo, nos reímos, corrimos lo que pudimos, sin ningún problema físico y quitando el fallo del principio orientando bien. Tuvimos mala suerte con la avería, pero esto es igual para todos, otros también tuvieron problemas. No sabíamos de que habíamos quedado, pensábamos que 5º o por ahí.
Desde aquí quiero dar mi CHAPEAU  a mis dos compañeros. Estuvieron perfectos, de físico, de mentalidad y de todo, vaya cracks!
Cuando volvimos fuimos a mirar la clasificación y estábamos 3º. La verdad es que nos entró una risa de la leche, no contábamos con eso ni de coña, era un premio a mayores para el día pillar podium, pero no lo esperábamos. Finalmente estaba mal, al otro equipo de Gallaecia, no le habían sumado los puntos del tiro con arco, por lo que al hacer esta suma nos adelantaban.
Al principio, me sentí un poco mal por mis compañeros, por el error de dejar el sprint y tirar mal con el arco, pasamos de poder haber quedado 2º (pues sólo con hacer el score empatábamos a puntos con Ártabros) a quedar 4º. Tomamos 2 cervecitas y ya se pasó. Además si los 3º son los otros compañeros, pues mejor todavía, aunque tengo que reconocer que me hacía ilusión por Gafe y Balseiro que subirían a podium por primera vez en élite y me hacía ilusión hacerlo con ellos.
Sobre el raid, muy chulo, me gustó mucho y ese punto de estrategia lo hizo divertido, el kayak con los delfines saltando fue un momento para el recuerdo... Las vistas desde A Fracha, otro momento para no olvidar...
Y fin del raid de Pontevedra y los raids por este año.
El año que viene si nuestros trabajos, quehaceres diarios y mi hija Martina me deja, volveremos más preparados. Pero con el mismo humor y las mismas ganas.
Domingo 7:00 suena el despertador. Nos levantamos desayunamos y nos vamos a Laracha. 61 kms. de puro mountain bike y 1700 metros de ascenso me esperan. Elena está más loca que yo, por acompañarme se levanta conmigo para acompañarme a Laracha. Gracias!
Arranco despacito y con buena letra, viendo a los primeros salir y a medida que va transcurriendo la ruta voy cogiendo sensaciones. Al final te terminas calentando y le empiezas a dar más caña. Mientras voy en ruta voy pensando si hacer la pequeña, la mediana o la larga, pero a medida que pasan los kms. me voy cruzando con caimanes y esto me anima a seguir hasta el final. Uffffffff, que duro fue el trayecto entre el km. 25 y el 30. Luego me encontré mejor pude disfrutar, pero llegué fundido a la meta... Otra más para la buchaca!!
Ducha, empanada, carne asada, cervecita, buena compañía y grandes risas. Enhorabuena a Benito por su primera posición, a Aitor por la 4ª y a Luis por estar ahí delante...
Fin del fin de semana deportivo, lo que hice el domingo por la tarde-noche me lo reservo para mí ;)
Besos a tod@s

miércoles, 7 de septiembre de 2011

Un equipo más

Después de muchos días sin escribir, debido a que he tenido escaso tiempo, y porque no, porque el poco que he tenido no me ha dado por ponerme a esto, aquí me tenéis otra vez.
Esta vez para volver a contaros sobre algo que no hacía desde hace muchísimo tiempo y que entre la nostalgia y volverme a reencontrar con un montón de gente, esta vez, vestido de "corto" he disfrutado como un enano.
Este fin de semana pasado se celebró en Ponteceso el "Ponteaventura", el raid que organizan mis amigos los "Bombeiros de A Coruña".
Desde el campeonato del mundo de Portugal en 2009 no competía en este tipo de pruebas. Después de operarme de mi juanete en 2010 y estar este año lesionado con la cadera, y de toda la movida organizativa en la que estuve metido este año, me apetecía de nuevo tener una experiencia raidera y aunque mi estado de forma está lejos de ser la más adecuada (me acabo de levantar 83 kgs... apuffffffffffffff) después de 3 semanas de entrenamiento.
Es por ello, que avisé a mis compañeros Rober y Gonzalo que había que tomárselo con calma. Egoístamente les avisé que lo que me apetecía era correr, acabar y pasármelo bien por encima de cualquier pretensión en el  resultado...
Llegamos a Ponteceso el día antes de la carrera. Como llevaba toda la semana levantándome a las 5 para ir a currelar, decidí irme con Elena el viernes para poder dormir allí sin tener que madrugar otra vez, pues ya mi cuerpo empezaba a notar los 5 madrugones que llevaba de domingo a jueves. Nos encontramos allí con los amigos del equipo Matojoma Gallaecia que venían una vez más a otro raid de liga gallega. Son unos auténticos clásicos. Cenamos con ellos y para cama, hasta el día siguiente.
Al día siguiente nos presentamos en el punto de salida un total de 59 equipos. Que pasada!!! cada día somos más gente en las carreras de Liga gallega, y los raids se están convirtiendo en un deporte de referencia de los que se celebran al aire libre, a pesar del esfuerzo que cuesta juntar todo el material, formar un equipo, viajar hasta el lugar donde se celebra la carrera y conseguir una asistencia.
La verdad es que hasta estaba un poco nervioso, entre el regreso y la emoción de verme en una movida como esta de nuevo, reencontrarme con tantos amigos en una competición y sobre todo, ver a tantos Gallaecios en acción, de todas las edades y con más y menos experiencia. Desde los que empezamos allá por el 2005, hasta las últimas incorporaciones, pasando por los que se han ido uniendo estos pasados años. Da gusto ver como crece todo, esperemos pronto celebrarlo con una cenita, jejejeje.
Fue tal el ritual de saludos, hablar con unos y con otros, que todo el mundo tenía todo listo en su box y yo aún andaba por allí sin colocar nada y con las cosas en la furgo, así que me puse al trasiego de preparar mis cosas para disponerme a tomar la salida.
Y a las 10 de la mañana después de un pequeño briefing, se dio la salida... Pintamos un poco el mapa y allá vamos... Una marabunta de ciclistas hacia las primeras balizas. Como todo era score decidimos ir primero por una baliza distinta a los demás pero entre salir con tanta gente y la empanada que llevaba cometí un pequeño error y perdimos un par de minutos, me desubiqué y tuve que pedirle ayuda a los Gallaecia Endorphin para ayudarme a ubicarme de nuevo. Y ahí empezamos a  pillar balizas hasta llegar a la 3 donde empezaba un tramo a pie de unos 5 kms. en mapa específico. Dejamos las bicis y lo hicimos al ritmo del trantrán pero cogiendo bien todas las balizas, fuimos picando todo y volvimos a llegar donde las bicis. Al llegar a las bicis, nos dimos cuenta que estábamos en el grupo cabecero!!! No lo esperábamos pero seguimos como si tal cosa a hacer nuestra carrera, marchábamos 3 equipos juntos, los dos primeros élite y los primeros aventura. Al llegar al final de una larga subida nos pusimos delante y bajando me pasé un cruce, nos adelantaron nos cogieron un par de minutos y ya no los volvimos a ver. Llegamos a Corme para hacer el trekking de 12 kms. Miré el mapa para ver en que orden íbamos a coger las balizas, alguna duda, pero allí arrancamos, nos encontramos en la primera baliza con Alberto y Orlando, picamos un par de balizas con ellos y allí nos fuimos a por la 9 que estaba en un islote y a la que solo tenía que subir uno a picar. Allí se fue Gonzalo, nos despistamos un poco con las indicaciones y perdimos 4 o 5 minutillos. Orlando fue más rápido en picar y también se nos fueron, además de que iban más rápido. Seguimos haciendo balizas, aunque en este trekking cometí un par de errores de pocos minutos pero que suman, por querer atajar monte a través en alguna zona que estaba impracticable por el toxo!  A mitad de trekking algo pasa, Gonzalo nos habla, giramos para escucharle y nos dice que le duele bastante una rodilla. Pensábamos que sería algo transitorio, pero a medida que seguíamos avanzando se retrasaba un poco más, hasta que llegó un momento que tuvo que echarse a caminar. La verdad es que nos preocupamos, pues Zalo no suele quejarse, y creo que su dilatada carrera deportiva en un deporte tan duro como el ciclismo y las grandes vueltas, nos decía que si se quejaba era que algo pasaba y que le tenía que costar bastante. Pero no arrojamos la toalla, seguimos al trantrán y cuando podíamos le pedíamos que intentara trotar en las bajadas, pero le costaba mucho. Llegamos a la transición y después de picar las 3 balizas de memoria arrancamos en la bici larga. Al salir le pregunté a Zalo que tal y me dijo que ya no le dolía, así que decidimos seguir. Ahí nos juntamos con nuestros compañeros de Gallaecia Carlos, Borja y Tereza, que estaban haciendo una gran carrera y en ese momento aspiraban a todo, pues tenían la bonificación de equipo mixto y eran líderes virtuales. También venían los asturianos y el equipo de Montañeiros de Pontevedra con Gon al mando, así que la pelea estaba garantizada.
Salimos de Corme con un gran repecho que nos llevaría a unos eólicos, pusimos un puntito más para intentar irnos un poco, pero la dificultad a la hora de picar las balizas que alguna era de parar ir y volver hacía que nos volviésemos a reagrupa. Ese puntito puesto me pasó factura llegué a la zona de eólicos y veía a gigantes como Don Quijote, eché la mano al bolsillo y no tenía ningún gel.... así que tocaba apretar o cú e tirar pa diante. Pasé 20 minutos de crisis, ajustando el ritmo y ahí nos juntamos de nuevo los dos equipos Gallaecios.
Pasamos por el paso obligatorio 3 equipos juntos de élite más uno de aventura, continuamos. Un par de balizas más adelante nos dice Carlos que le han dicho los que estaban en el paso obligatorio que los primeros habían pasado hacía 5 minutos. La verdad es que pensábamos que nos llevaban mucho más así que decidimos acelerar en el último tramos de la bici y llegamos solos a la transición.
Intentamos hacer la transición rápido y echar a correr, pero.... la rodilla de Zalo dijo basta y tuvimos que caminar. Algún trotecillo en alguna recta, pero no podíamos. Fuimos cogiendo muy bien las balizas y tomándonos todo con calma. Asumimos lo que había y que intentaríamos mantener el 3º puesto. Por otra parte este podium nos sabía a gloria, especialmente a mi que llevaba tanto sin correr y si soy sincero, no me lo esperaba para nada.
Gonzalo venía como el cojo manteca, en las bajadas hacía un extraño baile como si fuese sacado del video de thriller de Michael Jackson. Me acojoné cuando se paró y se agachó, hasta le pregunté si de verdad podía seguir así, y me dijo que si se agachaba y se ponía de pie la rodilla le aliviaba un poco y que palabras textuales "pa o que queda malo será oh!!"
Y así llegamos al kayak, arrancamos y nos juntamos con Tere y Carlos, Borja y Roberto iban picando las balizas a pie. Y poco a poco fuimos río abajo sorteando los sequeros. Fue un kayak bastante llevadero salvo la corriente en contra y los sequeros y muy ameno, pues Gonzalo me iba contando las peculiaridades de la zona. Que la ría de Ponteceso se caracterizaba por la buena xenrada que tenía, que conocía una playa allí que estaba muy bien, y que patatín y patatán. En la mitad de la remada nos encontramos con los grandes "Mirruchos" que venían río abaixo como unha troita de pé. Nos animamos mutuamente y seguimos río abaixo.    Y continuamos así hasta la última baliza donde esperaba Rober y meta!!
Al final 3º a 14 minutos de los dos primeros equipos. Muy pero que muy contentos. Más que por el resultado, por estar otra vez aquí, y aunque me costó bastante y que estoy muy flojo, pude disfrutar bastante de la carrera.
Un diez para mis compañeros, Rober lo hizo de maravilla y Zalo, para mí fue el auténtico crack aguantando hasta el final sin quejarse nada.
El año que viene estaremos ahí otra vez y mucho mejor.
Enhorabuena a Artabros y a nuestros compañeros de Gallaecia que han quedado primeros y segundos!!
Nada más que añadir esta vez, mi enhorabuena a los Bombeiros, que nos prepararon una jornada para disfrutar a tope. En mi opinión ninguna queja a la organización, todo estuvo muy bien. Trazados, organización asistencia, regalos, buena comida, etc. que más se puede pedir... Esperemos que el año que viene vuelvan a organizar y volver a Ponteceso.
Porque ya estamos aquí otra vez, esta vez esperemos que para quedarnos, así que ya hay "UN EQUIPO MÁS"
Y aquí os dejo, pero la semana que viene volveré a daros la vara, pues este fin de semana próximo nos vamos a Cuenca Marcos y Borja de asistencia, Rober, Tere y yo a correr y Javi de las Heras que será el juez controlador.
Mi madre, lo que me espera... en vaya lío me he metido... Entre 16-20 horas de carrera a 30-35 grados y tal como estoy... En fin, como decían los grande Siniestro Total "Ante todo mucha calma"...
Besos a tod@s

jueves, 11 de agosto de 2011

3 Caimáns e un destino

Pois despois da presentación, as últimas noticias de actividades pasadas e futuras son en referencia as 24 horas somozas bike www.24somozasbike.com i en referencia a próximas competicións que intentaremos afrontar co novo equipamento de serie (michelín ou flotador como lle quieran chamar).
Sobre as 24 Somozas Bike, creo que para ser a primeira vez que organizamos un evento de este tipo todo saiu bastante ben. Para o ano voltaremos con esta proba esperando máis participación, pois a maioría dos participantes remataron ledos do traballo feito pola organización.
Como a cabeza non para, xa teño en mete un retoque do percorrido e algunhas cousiñas a mellorar como o tema da cea, que o ano que ven será mellor, seguramente a base de churrasco e chourizos, jeje.
En defiitiva, pechamos xa a tempada organizativa non sen antes darlle dende aquí as gracias a tódolos que me axudaron a organizar estes eventos. Desde os que estiveron nos cruces, como os cámaras e fotógrafos, a xente de secretaría, xente itinerante de percorridos, avituallamentos etc. etc. Non quero nomear a ninguén porque seguro me olvido de alguén e non sería xusto. Especial agradecemento a Jose e Manuel que estiveron ahí día a día e a Víctor, que se volcou tamén cas 24.
E agora toca adestrar para poder participar con algunha garantía nos próximos eventos.
A volta os entrenos está sendo dura, pero bueno, hay que ter paciencia. Esta semán escomenzamos xa a facer entrenos de ritmos, incluso un día atrevinme cunhas series de 4000-2x2000-4x1000 en compañía de Josecho. O meu consuelo foi ver que él leva o mesmo camiño ca min. Daba gloria ver todos eses kilos de máis moverse polo paseo fluvial de Cecebre baixo o sol, derretíndose o touciño dos michelíns e facendo o 4000 o mesmo ritmo do 1000 porque as pernas non dan para máis...
Tamén fixen unha salida de bici con Luis, tamén me consola ver que outro máis para o grupete dos que lles pesan a inactividade e o churrasco.
Pero bueno, o gran obxectivo está en outubro e chámase euskadi extrem www.euskadiextrem.com
Alí 3 jloriosos caimáns deixarán o seu sinal nos montes vascos, formando un equipo incomparable. Riki (presidente), Gafe (O moucho dos caneiros) e o menda darémolo todo nas terras de Arguiñano.
Sei que saímos de Labastida e acábase en Bilbao en dúas etapas, parando en Orduña o primeiro día. En total 167 kms. de auténtico mountain bike aderezado con casi 3700 metros de ascenso.
Non sei que tal sairá todo pero en principio parece que imos con moito ánimo, pois as tapas de Bilbao están de carallo, así que hai que chegar o máis rápido posible o domingo á meta.
Pero antes disto, haberá dous raids polo medio. O raid de Ponteceso, no que compartirei equipo cos outros dous Gallaecios Roberto Chas (potencia) e Gonzalo Rabuñal (Águila de Barrañán) e o Raid Serranía de Cuenca, onde competirei xunto ca gran deportista e saxofonista Tereza (A Gacela de Brno) e Iván Brea (O león de Carral). Uns días máis tardes estará tamén o raid de Pontevedraid no que aínda non sei con quen vou. Requerirá moito estudo esta cuestión dadas as múltiples ofertas das que dispoño para correr (a ver se non se botan atrás despois de Ponteceso, jijiji) e as gañas que teño de correr con todo o mundo.
Haberá que aplicarse a fondo cos entrenos e a ver se non rompo nada, para poder ir a todo o que se poida, porque o ano que ven non che vai ser o mesmo conto... ;) Un saúdo a todos e bo fin de semana


miércoles, 10 de agosto de 2011

Pequeno resumen de quen vou sendo

Meu nome é Pablo López Franco, máis coñecido no mundo do deporte coma Kiñolas.
Empecei no mundo do deporte de moi noviño. Con 7 anos meu pai me levaba a correlas populares que se facían nas festas que agora xa non se celebran. Normalmente coincidían ca sesión vermout, os maiores tomaban o refrixerio e botaban unha pieza, mentres nos corríamos.
Dáquela non había guarderías nin parques infantís, nin consolas... Normalmente estas carreiras iban por pequenas estradas e camiños, ninguén pedía permisos... en definitiva, facíanse para VOTARSE Ó MONTE...
Todavía recordo a popular de Uxes, Carral, Vilarrodís (aquí quedei o último pero como era o máis pequeno déronme o trofeo "O máis sufrido"). Ahí empezou todo....
Máis tarde con 12 anos, uns colegas liáronme para ir correr o estadio de Riazor.  Un mundo novo abríase ante os meus ollos. No grupo de Antonio Aradas o meu mentor e unha persoa coa que estarei toda a miña vida en débeda, como adestrador, como formador e como amigo. Todavía recordo a súa cara cando cheguei ó estadio por primeira vez "outro máis?? non me traigades máis eh!! - ¿pero podo quedarme a adestrar?? - Sí home sí, pero non avisedes a máis que non dou feito e xa somos moitos.
Era increíble como un home podía atender a máis de 25 rapaces de diferentes idades, con toda a pacencia e dedicación do mundo. Él inculcounos o amor polo deporte e outros valores coma o sacrificio, o compañeirismo, a deportividade...
Un día fun cos meus pais a dar un paseo polos cantós da Coruña e celebrábase creo recordar a primeira ou a segunda proba de marcha atlética "cantones de A Coruña".
Quedei flipao de como aqueles homes e mulleres eran capaces de camiñar tan rápido e con tanta plasticidade.
A semán seguinte había carreiras de atletismo no estadio en categoría infantil. Cando Antonio me preguntou que quería facer díxenlle que marcha.
Él díxome que para iso había que adestrar e ter técnica e fíxome dar unha volta. "Non o fas mal" me dixo, así que, decidín probar.
Por primeira vez na miña vida fun capaz de gañar algo, así que, fíxenme marchador.
Alternaba no inverno o campo a través ca marcha, aínda recordo aqueles campeonatos galegos cos meus compañeiros de equipo de xeracións diferentes 75-76 e 77. Grande equipo cadete do atletismo Coruña, un ano con Daniel Pañart, Josito, Martín... e outro ano con Iván, Ordóñez, Baldomero, Salva e Diego, aquela mítica formación Carral-Coruñesa que era capaz de facerlle fronte os todopoderosos corredores do sur da nosa terra.
Máis tarde deixei o cross e adiqueime a marcha soamente.
Foron moitos os campionatos nos que participei Campionatos Galegos, de España, probas de Circuito internacional e Ligas Españolas en Primeira División e División de honor cos meus clubes Atletismo Coruña, Cai Gran Canaria e Universitario de Santiago.
Recordo con especial cariño aquelas ligas co Atletismo Coruña, sí escoitades ben. Na Coruña había un clube e un equipo de atletismo en División de Honra, que competía cos máis grandes de España coma o equipo Larios ou Chapín, con xente de toda Galicia e cun ambiente criminal. Eramos unha familia.
Os meus resultados máis importantes foron os títulos de campión galego en tódalas categorías desde Cadete a Senior.
O subcampionato de España sub-23 en Castellón 1998
O 4º posto no internacional de Haguenau (Francia) coa selección Española
Finalista en todolos campionatos de España que participei na miña categoría
Tamén suliñar un 10º posto no campionato de España de Donosti no 98 con xente coma Daniel Plaza (oro olímpico) Valentín Massana e Jesús García Bragado (Campións do Mundo), Paquillo Fernández (Campión Europeo e medallista en mundiais), David Márquez (4º na olimpiada de Sidney), Mikel Odriozola, Santi Perez (finalistas en Europeos) e outra xente asidua de copa do mundo coma o meu gran amigo Juan Porras, Alejandro Cambil e algún máis que me quedará no tinteiro.

Atrás quedaron aqueles anos, unha lesión apartoume da marcha e máis tarde probei co mundo da aventura e a mountain bike e quedei encandilado.
Participei en moitas carreiras, dende Orientaventura, Liga North Face, LERA, e Liga galega de Raids, conseguindo moitos podiums e gañando un bo puñado de carreiras na categoría elite. Recordo con especial agarimo aquel campionato ibérico conseguido en Pontevedra no 2006 con Josechu Roel e Tomás Peñaranda.
Tamén recordo con especial agarimo carreiras de expedición nas que participei, como o Ecomotion de Brasil, competindo ó lado do gran Miguel Heras ou o Adventure Max Bosi de Colombia con outro grande dos raids e o ultratrail  Arnau Juliá. Grandísimos corredores e bos amigos. Para un deportista do meu mediocre nivel sempre será unha honra e quedará para o recordo correr con estos deportistas que hoxe son protagonistas de tan grandes xestas.
Tamén un recordo para aquel Bimbache que conseguimos acabar con Ramón, Calín e Paivi.
Non quero olvidarme do resto de compañeiros de aventuras ós que mando unha aperta dende aquí.

Tamén me gustaría enviar un saúdo o meu clube de BTT "Caimanes de Betanzos" co que escomecei no ano 2010 e que en febreiro deste ano debutei en competición na Andalucía Bike Race, xunto co meu compañeiro Ramón Serantes, e no que fumos 19º. Espero estar moitos anos cos meus amigos caimáns tamén.

A aventura convertiuse na miña pasión e alá polo ano 2005 con un grupo de compañeiros e amigos decidimos crear o Clube Gallaecia Raid e facer o primeiro raid de aventura en terras galegas.
Dende aquela adícome a organizar fundamentalmente e a participar cando se pode.
Xa van máis de 12 eventos organizados, o último as 24 horas de BTT de As Somozas (proba de resistencia de bicicleta de montaña).


Fai dous anos unha operación de juanete apartoume das carreiras i este ano unha lesión de cadeira fíxome parar 4 meses.
Estamos aquí de volta, para facer o que apeteza sempre, con ilusión, e sobre todo con gañas de pasalo ben. Esperemos que as lesións me respeten un pouco máis.

E xa non vos conto máis da miña vida... Aquí vos deixo este blog, onde irei colgando as miñas batalliñas e novidades do que faga tanto a nivel organizativo coma participativo tanto sexa de BTT, Raids, Triatlón, etc. etc. sempre con un toque de humor...